Terwijl de voedingsindustrie de druk voelt om te verduurzamen, nemen de productiekosten sterk toe - zeker nu energiekosten, waterverbruik en grondstoffenverspilling steeds zwaarder wegen op de marges. Het lijkt misschien alsof voedselveiligheid en duurzaamheid elkaar bijten, maar het tegendeel is waar. Juist in het terugdringen van verspilling liggen kansen om de voedselveiligheid te versterken én kosten structureel te verlagen.

Voldoen aan de overvloed aan wetgeving rondom de export van voedingsmiddelen is complex en een grote uitdaging. Er zijn regels voor het product, de productieomgeving, specifieke sectoren, verschillende doelgroepen en voedselveiligheid. En de eisen verschillen vaak per land waarin je produceert en het land waar je het product naar exporteert en verkoopt.

Enige jaren geleden maakte ik de overstap van een petfood- naar een babyvoedingsfabriek. Voordat ik die overstap maakte, was ik in de veronderstelling dat babyvoeding van hogere kwaliteit was omdat baby's tot de meest kwetsbare doelgroep behoren. Hoewel er grote verschillen zijn tussen babyvoeding en honden- en kattenvoer, vind ik de overeenkomsten minstens zo interessant!

In kwaliteitsmanagement bestaan zoveel lijstjes en actiepunten dat we het doel soms niet meer zien. Digitale trends zoals data-analyse, datachains, automatisering van controles en slimme sensoren gaan helpen om afscheid te nemen van de vele handmatige registraties en lijstjes. Door het werk digitaal goed in te richten, krijgen we weer focus op het doel: met elkaar voedselveilige producten maken die compliant zijn.

De Gezondheidsraad adviseert Nederlanders 60 procent plantaardige eiwitten te eten en 40 procent dierlijke eiwitten. De eiwittransitie is nodig om de ecologische voetafdruk te verkleinen. De overheid verwacht van voedingsbedrijven dat zij deze verandering ketenbreed uitdragen. Bedrijven zijn volop bezig met productinnovaties en eiwitalternatieven, maar hoe zorg je ervoor dat deze nieuwe eiwitbronnen van hoge kwaliteit zijn?

Wordt de voedingsindustrie echt duurzamer als er straks een wettelijke rapportageplicht is voor duurzaamheid? De CSRD-wetgeving verplicht bedrijven te rapporteren en geeft een richtlijn hoe te rapporteren. Vanaf 2025 geldt dit voor grote bedrijven, daarna wordt de CSRD uitgerold naar het MKB. Gaat dit de grote verandering brengen die de overheden hopen, of is het een administratieve oplossing voor een cultuurverandering?

COLUMN - Wat is een contaminant? De NVWA definieert een contaminant als een chemische stof die onbedoeld in een levensmiddel belandt. Contaminanten komen daar terecht via het productieproces, door migratie via verpakkingsmaterialen of door gecontamineerde grondstoffen. De aanwezigheid van bestrijdingsmiddelen, diergeneesmiddelen, zware metalen of dioxines in de productieomgeving of in de opslag zijn niet altijd zichtbaar, maar kunnen mogelijk wel contaminatie veroorzaken.

COLUMN - Na jaren van lijnextensies zijn bedrijven volop aan het innoveren en upcyclen. Duurzaamheid en de switch naar meer plantaardig, verlegt de grens van zowel de consument als de producent. Steeds meer bedrijven experimenteren met plantaardige alternatieven of fermenteren producten op basis van reststromen. Maar bij nieuwe innovaties ook nieuwe risico's kijken. Hoe borg je als kwaliteitsmanagers deze toffe innovaties, zodat ze niet alleen duurzaam zijn, maar ook voldoen aan de wet en voedselveiligheidseisen?

COLUMN - Vertrouwen op je metaaldetector is prima, maar erop blindvaren niet. De laatste weken zijn er veel recalls vanwege metaaldeeltjes in eindproducten. Heeft het te maken met de nieuwe meldwijzer NVWA waarin alle mogelijk ongeschikte producten gemeld moet worden? Of zijn we niet meer zo scherp op het instellen van de (in-line) metaaldetector?

COLUMN - Het borgen van voedselveiligheidsrisico's is een belangrijke verantwoordelijkheid van het QA-team.