Voor vitamines en mineralen mag je best zeggen dat het ‘forte’ is. Soortgelijke termen mogen ook, zoals ‘stevig’, ‘sterk’ of ‘krachtig’. ‘Hooggedoseerd’ is een andere benaming die natuurlijk vaak wordt gebruikt. Het zijn – juridisch gezien – allemaal alternatieven om te zeggen dat het product ‘rijk is aan’ een bepaalde vitamine of mineraal. En dat mág, op voorwaarde dat er tenminste 50% van de Aanbevolen Dagelijkse Hoeveelheid (ADH) in zit, of van de referentie-inname (RI) per dagdosering.

Als het niet om mineralen of vitamines gaat, maar om andere nutriënten, dan moet voldaan zijn aan de rekenregel dat dat betreffende nutriënt meer dan 30% aanwezig moet zijn in het product in vergelijking tot een reeks van andere concurrerende producten. Dat is dan ook direct de prangende vraag: met welke producten moet worden vergeleken? Het antwoord: met een divers aantal soortgelijke producten. Denk bijvoorbeeld aan producten die ook op hetzelfde schap staan, van andere merken. De rechters hebben hier nog weinig over gezegd, dus het blijft een discussiepunt.

Makkelijker is het om te vergelijken met je eigen (eerdere) variant van het product. Dan moet het Forte-product 30% meer van het nutriënt bevatten ten opzichte van een product uit het eigen assortiment.

Let wel op: ‘forte’ en soortgelijke claims in combinatie met een vitamine, mineraal of ander nutriënt worden beschouwd als een mededeling over de werking. Dat betekent dat dit soort termen alleen mogen worden gebruikt als voor dat nutriënt een toegelaten claim bestaat (of wat betreft botanicals: een on-hold claim).

En ‘extra forte’ dan? Dat is eigenlijk een dubbele ‘rijk aan’. En dat mag niet, want die variant staat niet in het Europese rijtje van toegelaten voedingsclaims. Dus ‘extra forte’ moet het veld ruimen. Nieuwe producten mogen per 1 januari twintigtwintig géén ‘extra forte’ meer heten.

Auteur: Ebba Hoogenraad, advocaat food law bij Hoogenraad & Haak, kennispartner van VMT

Illustratie: Larissa Sas